Kuchnia

Wiedziała, że to nie był łatwy temat, zarówno dla niej, jak i dla niego. Chyba nie było sensu dalej tego ciągnąć. On nic nie powie...
-Dobra... No, nieważne. - postanowiła jednak zmienić temat - Powiesz mi kiedyś, jaki jest konkretny cel naszej podróży? - spytała. Ostatnio jej nie powiedział. I, szczerze mówiąc, ciekawiło ją to. Co mogło sprawić, że decyzję o wypłynięciu podjął w tak krótkim czasie? Zerknęła na oddalającą się Tajwankę. Tja, gadanie o bardziej osobistych sprawach na dobrą miarę musiało być dla niej niezręczne. Czyli jednak dobrze zrobiła. Nie chciała, by Mei czuła się pominięta, szczególnie, że część załogi stanowiła jedną skomplikowaną familię, do której azjatka nie należała. Ona miała tu na razie tylko swojego brata. Aż chciało jej się powiedzieć 'Znam ten ból'. Na razie powstrzymywała się jednak od wszelkich komentarzy. Nadal nie była bowiem przekonana, co myśli o tym dziwnym Japończyku. W końcu wyrwała się z zamyślenia i podniosła głowę, podpierając ją z tyłu o ścianę. Założyła nogę na nogę i czekała.

Jak tak słyszała to co do siebie mówią przyszedł jej na myśli Kiku. Był przez nią bardzo znienawidzony .Jak on mógł "Kobiety na statku przynoszą pecha", a może on przynosi pecha co? Była na niego bardzo zła. Jej bólu nie można było opisać w żaden sposób. Było to coś jeszcze gorszego od nienawiści. Zdenerwował ją nie tylko swoimi słowami, ale i chamstwem. W jej oczach pojawiły się łzy. Przypomniała sobie gdy powiedział jej że statek to nie dom publiczny (burdel) zrobiło jej się bardzo przykro. Nawet przy nim płakała, A ON NIC NAJZWYCZAJNIEJ W ŚWIECIE POKER FACE. Nie rozumie go jest dla niej bardzo dziwny i nie ma uczuć. Po prostu nie znosi go jest okropnym starszym bratem, a ona się tak cieszyła, że w końcu jakieś jej rodzeństwo jest na statku i co? I dupa nie ma się z czego cieszyć! Po jej policzku spłynęła łza. Siedziała do nich tyłem więc na pewno nie widzieli. Szybko ją otarła, ale to nic nie pomoże. Tylko na nią spojrzą, i się dowiedzą zrobiła jej się czerwona twarz.

Nie sądził, że Charlotte tak szybko odpuści. To nie tylko tak szybkie spasowanie nie było w jej stylu, ale też ominięcie tematu, który wydawał się być, przynajmniej oczami Arthura, ważny dla dziewczyny. Od jakiegoś czasu zdawała w sobie dusić coś ważnego i blondyn miał to nieszczęście wiedzieć, albo chociaż domyślać się, o co może jej chodzić. Lecz nie miał nic a nic przeciwko przełożeniu tej rozmowy na kiedy indziej. Można by powiedzieć, że było mu to nawet na rękę, ale w odpowiedzi wzruszył tylko lekko ramionami i przeniósł wzrok na Mei.
- Nie mówiłem? Zresztą to nic ciekawego - tak jak reszta piratów poszukujemy skarbu. - odpowiedział beznamiętnie, jakby rozmawiali co najmniej o polityce. Bądź co bądź, nie lubił dzielić się swoimi planami i prawdą było to, że tylko nieznaczna część załogi wiedziała, po co płyną. Reszcie wystarczył fakt, że będzie rum.
Nie odrywając wzroku od Mei, zauważył, że z dziewczyną dzieje się coś złego. Skurczyła się i przez moment Kirkland miał wrażenie, że płacze. Spojrzał więc na siostrę, szukając u niej pomocy.

Owszem, dusiła w sobie obecnie wiele rzeczy. Ale nie był to temat konieczny na teraz.
-Nie, nie mówiłeś... - odpowiedziała mu zgodnie z prawdą. Nawet trochę się zdziwiła, że nie zbył jej kolejnymi pomrukami lub wymówkami, tylko jej powiedział. Ale nie było teraz czasu na ciągnięcie go za język. Dostrzegła jego dziwny wzrok i spojrzała na Mei. Ta wyglądała, jakby miała za chwilę eksplodować. Aby temu ewentualnie zapobiec, podniosła się z miejsca i podeszła do Tajwanki. Stanęła do niej bokiem i pochyliwszy się lekko, położyła jej rękę na ramieniu.
-Wszystko w porządku, Mei? - spytała cichym, spokojnym głosem. Wiedziała, że dziewczyna ostatnimi czasy miała kłopoty z bratem. Może to więc o niego chodziło? Cóż, żeby się dowiedzieć, musi zaczekać na odpowiedź.

Przez chwilkę po cichutku płakała, ale jednak nagle zrobiła się cisza. Słyszała jakieś kroki zbliżające się do niej, ale zupełnie nie spodziewała się tej ręki na jej ramieniu. Wzdrygnęła się, bo była w lekkim szoku. Szybko otarła łzy i odpowiedziała na zadane jej wcześniej pytanie.
- Tak, tak. Wszystko dobrze.-bardzo nie lubiła kłamać, ale też nie lubiła obarczać innych swoimi uczuciami oraz smutkiem. Płakała ponieważ przypomniał Jej się Japonia z tymi idiotycznymi słowami "Kobiety na statku przynoszą pecha!" Co to miało znaczyć? Kobiety mają takie samo prawo jak mężczyźni by przebywać na statku. Więc nic mu do tego. I wcale nie żałowała swojej reakcji następnego dnia.Wręcz była z siebie dumna, ale jednak miała poczucie winy bo nigdy tak nie reagowała, a wkurzyć ją nie łatwo.Oj nie.Trzeba się dużo nagłowić by doprowadzić ją do takiego stanu. Jednak dla Japończyka nie było to takie trudne. Wiele razy zachowywała zimną krew i po prostu go ignorowała, Zupełnie jakby go tam nie było, ale cóż zasłużył sobie!


Panuj nad literówkami i wgraj se w system jakiś słownik, czy gógluj D:

I oczywiście musiała nastać niezręczna sytuacja, w której Arthur nie potrafił się za nic w świecie odnaleźć. Właściwie to nic dziwnego, dla każdego wydałoby się to kłopotliwe. Na szczęście była tutaj Charlotte, która zajęła się dziewczyną, więc Kirkland nie musiał się tym przejmować. Nie musiał (i nie chciał) tu nawet być. Po raz kolejny rzucił pożądające spojrzenie w kierunku drzwi. Za nimi czeka Wolność. Wolność od tego małego pomieszczenia i od zapłakanej dziewczyny.
Nim spostrzegł, nogi same zaniosły go do wyjścia. No cóż, tak będzie lepiej. Na nic tutaj się nie przyda, tym bardziej, iż boli go głowa. Rzucił jakieś krótkie pożegnanie i wyszedł z kuchni.

No tak. To się tak musiało skończyć. Rzuciła nieprzyjemne spojrzenie w stronę brata. A więc znowu mnie zostawiasz? Uciekasz, gdy tylko pojawi się problem? Miał do tego jakieś niezdrowe przyzwyczajenie. Miała ochotę zrobić mu krzywdę. To uczycie wręcz w niej pulsowało. Zaraz się jednak uspokoiła, w końcu musiała pomóc Tajwance.
-Wiesz co, Mei? Jakoś ci nie wierzę. Wiem, że coś jest nie tak. - oznajmiła. Wiedziała przecież o jej kłótni z bratem, w końcu była tego świadkiem. Słyszała też o zdrowotnych problemach dziewczyny. Jedno z dwojga musiało być przyczyną jej dziwnego zachowania. Szybkim ruchem przystawiła sobie krzesło i usiadła bokiem do Tajwanki. Nachyliła się lekko w jej stronę i przyjrzała jej się dobrze. Jej twarz wciąż była czerwonawa. Powoli wyciągnęła chusteczkę i delikatnie otarła policzki dziewczyny.

-Naprawde nic się cie stało...-ojnajmiła ocierając oczy jednak po chwili pękła.
-To dlatego że ten Japoniec doprowadza mnie do szału!-powiedziała pociągajac lekko nosem. Nie miała pojęcia że tak sie to na niej odbije. Może to przez te kłótnie tak choruje. Zwykle jest bardzo spokojna opanowan i miła, ale teraz. Teraz to ona nerwowo nie wytrzymuje. Po mijając ten fakt uśmiechnęła się lekko by odrobinke zakryć swoją rozpacz i smutek. Nie mogła tego swojego brata zrozumieć ani rozgryźć.Było to bardzo trudne i czasochłonne. Jednak nie dla niej. Ona zawsze stawia czoła tego co ja spotka i nie cofnie się nawet na krok. Co to to nie! Swoje cele i obowiazki trzeba wypełniać.

A więc jej podejrzenia się sprawdziły. Zaczęła więc uspokajać dziewczynę.
-Posłuchaj mnie, Mei - zaczęła - Nie masz żadnych powodów, żeby się nim przejmować. Wiesz przecież, że jest jaki jest. Jakoś to przeżyjesz. Nie poddasz się chyba. A poza tym... - uśmiechnęła się do niej - Sama wiem jak to jest, uwierz mi. Więc nie marnuj na niego nerwów i łez, tylko weź się w garść. Niech widzi, że potrafisz być świetna bez względu na to, co on o tobie myśli.

-Wiesz co ? Masz racje i tak właśnie zrobie!.
powiedziała bardo wewnym siebie tonem głosu i aż wstała.
-Niech se cholera nie myśli! Kobiety to a kobiety tamto. Kurde mam ochote mu przyłożyć.-oznajmiła bojowa postawą.Była bardzo wściekła. siedziało w niej tyle emocji że nie dało sie tego zrozumieć.Jednak po chwili sie uspokoiła.-Nie no nie będę się znizała do jego poziomu. Niech se mysli co chce ja i tak wiem swoje,

Uśmiechnęła się szerzej. Ta to ma entuzjazm.
-No właśnie. Wierzę, że dasz radę - skwitowała. Szkoda tylko, że tych samych słów nie mogła odnieść do siebie. Sama przecież miała "drobne" problemy rodzinne. Nie dość, że znów użerała się z Arthurem, to jeszcze ni stąd, ni z owąd pojawił się na statku Owen. No szlag by ich obu, nieźle dają jej w kość. Popatrzyła na pewną siebie Tajwankę i od razu nabrała przekonania, że nie ma sytuacji, z której nie byłoby wyjścia. Dobrze więc, pójdzie za swoją własną radą i przestanie się przejmować. Na razie...

Usmiechnęła się szeroko. Niech se nie myśli, że jest lepszy od niej. Ona mu jeszcze tak pokaże xD
-Idziemy?-wskazała na drzwi. Było jej trochę nudno bo nie miały już co robic no i był juz wieczór więc można by gdzieś iść a nie się kisić w kuchni. Z resztą zrobiło się też trochę parno więc chciała się z tamtąd wydostac jak najszybciej.

Rzeczywiście, w kuchni zaczynało robić się już dość gorąco. Nie miały już tam nic do roboty, tak więc propozycja wydawała się całkiem niezła.
-Okej... Tylko gdzie? - spytała. Bo w sumie dokąd mogły pójść? Nic nie przychodziło jej do głowy. Ale nawet bezcelowa przechadzka brzmiała lepiej niż siedzenie w kuchni.

-Możemy wbić do tawerny? Jak sądzisz?-sama nie wiedziała gdzie iść. Nie chciało jej się siedzieć w kuchni. Ta cisza ja dobijała. Nikogo z nimi nie było. Zupełnie jakby cała załoga sie rozpłynęła, ale cóż jakoś sobie poradzą.
-Napiłabym sie jakiegoś alkoholu!-oznajmiła pewnie.